Eind oktober las ik de blog van Sabine Hannema, kinderarts bij het LUMC. Zij beschreef haar zorgen bij kinderen en jongeren met een bijnierschorsinsufficiëntie en dat er gezorgd moest worden dat ze gewoon mee kunnen doen zonder dat de angst regeert.

Mijn zoon Bram is inmiddels 18 en is sinds zijn 4^e gediagnostiseerd met een secundaire bijnierschorsinsufficiëntie ten gevolge van een hersentumor. Onze wereld was al erg onzeker door de ziekte van Bram, maar nu moest hij ook nog dagelijks medicijnen gebruiken die hem letterlijk in leven hielden.
Een voordeel voor hem was dat ik verpleegkundige ben in een algemeen ziekenhuis en hierdoor al bekend was met de ziekte van Addison en een Addisoncrisis.

Bron: BijnierNET / Linda Koop