Op 5 september 2019 is de eerste blog van Suzan gepubliceerd over de periode voorafgaand aan de operatie om een feochromocytoom te verwijderen en de eerste dagen erna. Dit is haar tweede blog.

Eindelijk naar huis! Zes dagen na de operatie werd ik eindelijk ontslagen. ’s Morgens zat ik al vroeg klaar om te gaan. Bepakt en bezakt werd ik in de rolstoel naar de auto gereden. Het grote herstellen kon beginnen.

Thuis stond Roellie de Rollator al voor me klaar. Een tip van een Amerikaans lotgenootje. ‘You’ll need him!’ had ze geschreven. Roellie werd mijn grote vriend. De eerste twee weken werkte ik elke dag, met behulp van de rollator, aan mijn conditie. Eerst leerde ik ermee staan. Toen kwamen de kleine stapjes. En uiteindelijk durfde ik ermee naar buiten. Ik was dolblij met het zitgedeelte, want dan kon ik af en toe uitrusten als ik weer een paar meter had gelopen. Twee weken na de operatie kon ik het eerste (langzame) rondje rond het huis zónder rollator realiseren.

Doordat mijn buikspieren een flinke opdoffer hebben gekregen en de vliezen tussen de organen allemaal losgemaakt zijn, is de buikpartij een flinke warzone. Ik had mijn voorzorgsmaatregelen genomen en een voorraad luchtige, elastische broeken met wijde band aangeschaft voor na de operatie. En die waren hard nodig. Je buik zwelt enorm op. Spijkerbroeken? Dat is nu, drie maanden na de operatie, nog steeds geen optie. Huid- en zenuwpijn zorgen ervoor dat ik kleding van harde, stugge stoffen of strakke riemen als zeer onprettig ervaar. Over huidpijn gesproken, het operatiegebied voelt rond de heup als een soort van gevoelloos. En ook dat is na drie maanden nog niet weggetrokken, als dat al gaat gebeuren.

Bron: Suzan / BijnierNET