In 2012 en 13 woonde ik met mijn gezin een jaar in Australië waar ik een zogenaamd endocrien fellowship deed. Dit is een opleiding die je doet na je 6-jarige specialistische opleiding voor een verdere verdieping en daarom hield ik mij een jaar lang alleen maar bezig met de behandeling van schildklier-, bijschildklier- en bijnierpatiënten. Mijn toenmalige supervisor wilde in dat jaar de procedure waarbij hij de bijnier verwijderde (adrenalectomie) veranderen. De bijnier zit namelijk niet in de buik zoals veel mensen denken, maar juist aan de achterzijde van de buik samen met de nier (het retroperitoneum). Desondanks werden in de vorige eeuw de meeste bijnieroperaties toch via de buik verricht. In sommige centra in Nederland gebeurt het  nog steeds. Dit is een`chirurgische omweg`.

Dit heeft gevolgen. De chirurg is meer tijd kwijt om eerst aan de rechterzijde de lever aan de kant te krijgen of aan de linkerzijde eerst de milt of de alvleesklier los te maken. Daarna komen de bijnieren in beeld. Het zijn stappen die niet zonder risico`s zijn. Wij wilden daarom dus de operatie via de rugzijde gaan uitvoeren en vlogen naar Duitsland, Essen waar Martin Walz, een van de grondleggers van deze techniek, ons het voordeed. Eenmaal terug in Sydney implementeerden we de nieuwe retroperitoneale bijnier procedure (RPA). Dit bleek een wonderlijke ingreep die bijna tweemaal zo snel was in de uitvoering maar juist ook voor de patiënt veel beter uitpakte.

Bron: BijnierNET / Schelto Kruijff