Toen een paar jaar geleden ons huwelijk in zwaar weer belandde, mede doordat wij zoveel irritaties en ruzies hadden onderling, stonden we op het punt om de stekker er spreekwoordelijk uit te trekken.

In al die jaren voorafgaand aan dat moment, was mijn vrouw in mijn ogen enorm veranderd. Ze was sneller emotioneel, sneller boos, feller, verdrietiger en soms ronduit woedend. Natuurlijk had ik mijn rol daarin, evenals onze kinderen. Binnen onze relatie wisten we wel altijd te praten als zij mij had weten aan te sporen om mijn schild te laten vallen, ik ben namelijk niet de meest empathische man, en, mede gevormd door mijn beroepsmatige verleden, nogal een man-man. De jaren als militair en opsporingsambtenaar hebben daarbij hun effect gehad. Door het praten was het dat we besloten om toch nog één poging te doen om er iets van te maken. Op dat moment was Marjolein al heel erg ziek, zonder dat we dit beseften. Ze was altijd moe, futloos, en ze was vermagerd. Daar Marjolein altijd al mooi slank was, en dit geleidelijk gebeurde, viel het ons eigenlijk niet zo op. We hadden ook wel wat anders aan ons hoofd, want we hielden zoveel van elkaar, en wilden niet eindigen in een scheiding. Marjolein liep toen inmiddels al bij de dokter, die op dat moment wel vermoedens had , maar die naar ons toe niet uitsprak. Er werd wederom bloed geprikt, en het was wachten op de uitslagen. Ik maakte me enorm druk om haar gezondheid.

Bron: Bijniernet / Martijn en Marjolein