Publicatiedatum: 21 oktober 2015

Na twee contracten als tropenarts in het westen van Kenia kwam ik in opleiding als kinderarts in het sinds kort universitaire Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Het moet ongeveer 1975 geweest zijn en ‘intensive care’ ook voor pasgeborenen en kinderen was in opkomst. Al had ik in Afrika veel gezien en gedaan, ik voelde me na zeven jaar bush-geneeskunde buitengewoon onzeker en onwetend. Toch moest ik na enige tijd de ophaaldienst meedraaien voor acute pediatrische gevallen in ‘de periferie’, dat wil zeggen de algemene ziekenhuizen in de regio Zuid-Holland en Zeeland. Samen met de hoofdverpleegkundige van de IC-afdeling haalde ik patiënten op waar een collega geen raad mee wist.

Ergens – ik geloof in Dordrecht – was een meisje van ongeveer 14 jaar in coma binnengebracht en het lukte de twee anesthesisten niet haar te intuberen om haar zo nodig te kunnen beademen. Er was nog geen diagnose gesteld. Na een rit met loeiende sirene vanuit Rotterdam stond de poort van het ziekenhuis al wagenwijd open en werden we met onze eigen emergency trolley naar de operatiekamer geloodst. Ik had geen tijd om zenuwachtig te zijn.

Bron: Arts en Auto