Krap drie maanden geleden kwam ze voor het eerst op mijn poli. Een jonge vrouw. Fit, energiek maar bij het paardrijden pijn in de linkerflank. Toch maar even een check en via de huisarts en via de internist lag ze al vrij snel onder de CT-scanner. De uitslag, een gigantische bijniertumor in de linkerbovenbuik deed haar leven op haar grondvesten schudden.

Ondanks de beangstigende bevinding was ze broodnuchter. Ze vuurde een reeks met heel concrete vragen op me af met korte tussenpozen. Kon ik het eruit krijgen, hoe groot was de ingreep, hoe lang waren we bezig en het herstel? Ze schreef niets op maar sloeg alles zichtbaar zorgvuldig op. Ze was kalm. Haar partner zat naast haar maar zij had duidelijk de leiding. Toen het gesprek klaar was, was het ook klaar. Geen drempelvragen meer. Haar acceptatie al ver achter zich latende, bereidde ze zich voor op wat komen ging. Stellig en vastberaden.

De dag zelf ging goed. Ze had het vertrouwen en haar kalmte op haar behandelend team overgedragen. We deden een grote resectie waarbij we noodgedwongen ook de nier, de milt en een deel van de alvleesklier moesten weghalen om de bijniertumor er goed uit te krijgen. Op de ic kwam ik dezelfde avond het verhaal doen en ze was alweer wakker. Ze keek me enigszins opgelucht aan. Ze kreeg ze nog een complicatie maar binnen een week was ze op de been en mocht ze naar huis. Haar vastberadenheid had haar een snelle start gegeven.

Bron: Medisch Contact / Schelto Kruijff