Mijn verhaal ….
Een bronzen medaille op het WK in China
Vijf jaar geleden start het medisch traject voor de twaalf- jarige Anna. Een handfoto laat een forse achterstand zien in haar skeletleeftijd. Diverse onderzoeken worden opgestart, het syndroom van Turner wordt uitgesloten, en Anna krijgt een verwijzing naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam, afdeling endocrinologie. Na onderzoeken en opnames in het ziekenhuis volgt de diagnose. Bijnierschorsinsufficiëntie, mogelijk als gevolg van haar astma medicatie. Behandeling met hydrocortison wordt opgestart en binnen een week zijn de resultaten verbluffend. Een meisje van dertien jaar dat ineens veel minder moe is en weer lacht
Anna is een sportief meisje, ze heeft tot haar dertiende jaar geturnd en ze beoefende de acrosport. In de zomer van 2014 wordt Anna uitgenodigd om aan te sluiten bij de topsport afdeling acro bij de vereniging FlikFlak in Den Bosch. Een droom komt uit … sporten op het hoogste niveau! Zes dagen in de week trainen, iedere dag op en neer van Breda naar Den Bosch en terug. Trainingen van 3,5 uur perkeer. Het lukte. Natuurlijk was Anna moe, veel vermoeider dan de andere sporters in haar groep. Ze hield vol, een gedisciplineerd leven, met gezonde voeding, direct naar bed als ze terug kwam uit Den Bosch en een goede medische begeleiding vanuit het ziekenhuis.
Na anderhalf jaar hard trainen lukt het Anna om zich samen met haar partner te kwalificeren namens Nederland voor het WK in China. Het dopingdossier wordt geopend omdat hydrocortison op de dopinglijst staat. Medische onderzoeken, vragenlijsten, alles moest worden ingestuurd naar de dopingautoriteiten in Lausanne. Na enkele weken kwam het verlossende bericht binnen, Anna kreeg dispensatie voor haar medicijngebruik.
Geregeld! Deelname aan het WK is het hoogst haalbare in de acrosport, het is nog geen olympische sport.
Zoals iedereen wellicht weet is ook de lange reis met veel tijdsverschil een extra belasting voor personen die bekend zijn met dit ziektebeeld. Na aankomst in China voelde Anna zich ziek. Het tijdsverschil en de lange vliegreis hadden ervoor gezorgd dat ze verre van fit was.
Na vier dagen acclimatiseren gingen de trainingen steeds beter. Anna en haar partner hebben iedereen versteld doen staan. Op 31 maart 2016 werden ze derde van de wereld, deze prestatie was uniek voor de Nederlandse turnbond. Nog nooit eerder had een junioren acroteam een medaille behaald.
Wij, als haar ouders, waren zó verschrikkelijk trots!
In juni 2016 werd Anna met haar partner ook nog Nederlands kampioen in Ahoy Rotterdam. Ze werden door de KNGU in het zonnetje gezet. Een banner met hun afbeelding zal voortaan bij alle wedstrijden in Nederland staan.
Helaas bleek tijdens een controle onderzoek in augustus 2016 dat de bijnieren van Anna steeds minder goed werkten, ook het vervolgonderzoek liet hetzelfde beeld zien. De diagnose werd nu centrale bijnierschorsinsufficiëntie.
Hoewel de vermoeidheid weer is toegenomen, is dit nog niet het moment om het wat rustiger aan te doen. De trainingen zijn weer in volle gang. Anna traint nu met twee andere meisjes in een trio. Carola, haar partner is gestopt met topsport. Haar studie geneeskunde in Rotterdam was niet meer te combineren met topsport.
In december 2016 wordt Anna gebeld door de commissie van het sportgala in Breda. Anna is genomineerd voor sporttalent
Dit artikel is gepubliceerd in de Bijnier47 (april 2017) in de rubriek Ervaringsverhaal.
