Publicatiedatum: 16 juli 2024

Met enige regelmaat komen we als huisarts momenteel negatief in het nieuws. Ik heb het niet over concerns die niet aan de eisen voldoen of collega’s die geschrapt worden. Maar over collega’s die naar eer en geweten handelen. Het beste voorhebben met hun patiënten. Mensenzorg leveren. En het toch niet goed kunnen doen. Met invoelbare situaties tot gevolg.

Schrijven we anxiolytica op verzoek van de patiënt voor, dan geven we te snel gehoor aan dit verzoek. We communiceren en informeren onvoldoende. De doodsverwensingen bij praten over de mogelijke risico’s en consequenties moeten we voor lief nemen. Incasseren. Zien als mogelijk onderdeel van de ziekte. Zie ‘Huisarts schrijft jarenlang hoge dosering Xanax voor’.

Patiënten voelen zich niet gezien of gehoord. Klachten moeten niet morgen, maar gisteren worden verholpen. Volgen we daarbij de richtlijn, dan nog kunnen we een waarschuwing verwachten voor mogelijke schade die niet is opgetreden. Terwijl de handeling an sich conform de richtlijn was. Zie ‘Huisarts had lichamelijk onderzoek moeten doen bij patiënt met rugpijn’.

Streven we naar de beste zorg voor een kind? Dan moeten we vooral ook zeker weten of ouders nog samen zijn en of wie het ouderlijk gezag heeft. En dit ook nog kraakhelder documenteren. Doen we dit niet? Volgt er jaren later alsnog een maatregel. Zie ‘Dossiervoering huisarts onzorgvuldig’.

Bron: Medisch Contact