Publicatiedatum: 12 juni 2024
Een hardnekkige eilandjescultuur, stereotype ideeën over andere medisch specialismen en tijdgebrek en weinig aandacht in de opleiding voor communicatie en samenwerking. Dat leidt ertoe dat kansen om iets te leren van collega-aiossen en medisch specialisten uit een ander vakgebied vaak niet herkend en benut worden.
Er wordt vaak náást elkaar gewerkt in plaats van samengewerkt en dat levert mogelijk niet altijd de beste zorg op’, zegt arts-onderzoeker Lara Teheux van het Radboudumc Amalia kinderziekenhuis. Zij observeerde ruim 120 uur lang de interacties van zeven aiossen (anesthesiologie, neurologie, kindergeneeskunde en chirurgie) met collega’s tijdens hun werk in het Amalia kinderziekenhuis. Teheux promoveerde dinsdag 11 juni op dit onderzoek.
Spagaat
‘In het Amalia kinderziekenhuis zijn vaak aiossen en medisch specialisten vanuit verschillende vakgebieden betrokken bij de behandeling van één patiënt. Tijdens de vele interacties die ik heb geobserveerd, zag ik dat zij best veel met elkaar praten. Maar daarbij gaat het vaak vooral over de onderlinge taakverdeling rondom de patiënt. Verder wordt er sterk vanuit alleen het perspectief van het eigen medisch specialisme beredeneerd wat het beste is voor de patiënt. De aios chirurgie hoort bijvoorbeeld van de kinderarts dat X de beste behandeling is, terwijl de eigen supervisor Y de beste behandeling vindt. Dat levert voor aiossen vaak een spagaat op en die kiezen dan maar voor de behandeling die de eigen supervisor voorstelt. In de gesprekken tussen de verschillende specialismen wordt onvoldoende aandacht besteed aan hoe je beide perspectieven zou kunnen combineren, terwijl dat de beste zorg zou opleveren.’
‘Vaak wordt er gedacht: samenwerken hoef je niet te leren’
Dat is geen kwestie van onwil, denkt Teheux. ‘Aiossen en medisch specialisten werken in een vaak hectische, drukke omgeving. Je ziet dat ze daardoor sneller op een eilandje gaan functioneren. Er wordt vaak weinig tijd ervaren om naar dat bredere perspectief te kijken. Of er wordt geen tijd genomen om van elkaar te leren. Er is in de opleiding weinig aandacht voor reflectie op communicatie met collega’s. Vaak wordt er gedacht: samenwerken hoef je niet te leren. Aiossen leren daarnaast veel door ‘af te kijken’ van hun supervisors – die dit op hun beurt ook niet hebben aangeleerd – en nemen zo de werkcultuur over. En ook de minder goede kanten daarvan.’
Bron: Medisch Contact
