Publicatiedatum: 24 september 2024

De Marokkaans-Nederlandse vijftiger vertelt dat ze al lang loopt met haar klachten. Ze gaat dokters zoveel mogelijk uit de weg uit angst voor vervelende gesprekken en slecht nieuws. Bij haar ouders had ze een flinke dosis ziekenhuis-ellende gezien. Het medische circus, daar moet je weg van zien te blijven.

De laatste jaren mist ze regelmatig diabetes-controles. Medicatie komt ze niet ophalen. Haar suikers rijzen de pan uit en veroorzaakten een hartinfarct, een reeks infecties en ernstige vermoeidheid. Haar baan als kapper raakte ze kwijt door paniekaanvallen, pijnlijke gewrichten, spanningen op de werkvloer en extreme vermoeidheid. Inmiddels zit ze veel thuis en voelt ze zich eenzaam.

De tikkende klok nodigt me uit het gros van haar sores te negeren en alleen de zoveelste infectie te behandelen. Maar in plaats van even snel een pleister te plakken, verdient iemand met zulke ernstige beperkingen de allerbeste zorg, toch?

De tikkende klok nodigt me uit het gros van haar sores te negeren

Ik scrol door de lijst met klachten en bijbehorende specialisten in verwijssysteem ZorgDomein. Hoe concreter het probleem, hoe korter de wachttijd. In gedachten anticipeer ik op de begrijpelijke bezwaren van specialisten, mocht ik haar verwijzen. De diabetes-specialist vraagt vast of de angst niet eerst behandeld moet worden. De psychiater zal vragen of de suikers niet eerst omlaag moeten. De orthopeed zal de voorkeur geven aan aanpassing van haar ‘leefstijl’ boven ingrijpen. Multimorbiditeit is – om met de woorden van politicoloog Tim ’S Jongers te spreken – net als armoede een clusterfuck.

Bron: Arts en Auto