Ben je er weer helemaal bovenop?’ twee collega’s kijken me vrolijk en verwachtingsvol aan terwijl we in de rij van een receptie staan. Het is een jaar geleden dat ik uitgemergeld en doodziek werd opgenomen en eindelijk de goede diagnose kreeg: secundaire bijnierschorsinsufficientie. Het is niet de eerste keer dat ik deze vraag krijg en het blijft me overvallen.

“Nou, ik voel me vrij goed. Ben heel blij dat ik weer kan genieten van mijn gezin en kan werken, maar ik heb er wel iets blijvends aan overgehouden.” De wenkbrauwen tegenover me schieten vragend omhoog. Ik vertel over mijn beschadigde hypofyse, over dat ik geen cortisol meer aanmaak. Over dat ik drie keer per dag medicatie moet nemen en in bepaalde situaties meer.
Ik zie ze steeds glaziger kijken, niet uit een gebrek aan interesse, maar ze hebben gewoon geen idee waar ik het over heb. Wat de impact is. Ik snijd maar snel een ander onderwerp aan.