Publicatiedatum: 17 juli 2024

Bij sociale ziekenhuiszorg worden afspraken gemaakt over het signaleren en samenwerken met partijen in het sociaal domein. Dat moet de standaardzorg worden, aldus Sanne van Eerden en Eric Steegers. “Er wordt (te) weinig gekeken naar de sociale risico’s en psychische factoren die bijdragen aan het ziekteproces van een patiënt.”

Iedere baby huilt, maar sommigen net iets meer dan anderen. Of beter gezegd: een stuk meer. Bij 95 procent van deze zogeheten ‘huilbaby’s wordt geen oorzaak gevonden die om een medische behandeling vraagt. Toch komen huilbaby’s regelmatig in het ziekenhuis terecht doordat professionals zoals jeugdverpleegkundigen en huisartsen er niet goed uitkomen.

Het St. Antoniusziekenhuis probeert het aantal opnames van huilbaby’s terug te dringen. Via een integraal netwerk worden onder andere jeugdverpleegkundigen geschoold in het herkennen van alarmsignalen en het aanleren van troosttechnieken bij ouders. Er worden duidelijke afspraken gemaakt over wie welke rol pakt, hoe onderling wordt afgestemd en over betrouwbare informatievoorziening richting ouders. De eerste uitkomsten laten zien dat deze aanpak leidt tot minder ziekenhuisopnames van huilbaby’s.

Goede zorg is sociale zorg

Het voorbeeld van de huilbaby’s illustreert een probleem dat veel breder speelt. In onze ziekenhuizen zien we vaak mensen met problemen op sociaal vlak, bijvoorbeeld psychische stress door armoede, slechte leefstijl, schulden of gebrek aan een steunend netwerk. We weten dat leefstijl en de sociale omgeving een belangrijke determinant is bij het ontstaan van ziekte en het succes van een behandeling.

Bron: Zorgvisie