Publicatiedatum: 22 mei 2024

Ik zit in de wachtkamer. Ik zie haar aan komen lopen. Ze knikt vriendelijk naar me en ik sta op. Samen lopen we naar haar spreekkamer. Ze doet de periodieke controles en daarna hebben we het over ons werk en de verschillen tussen de specialistische aanpak en die van de huisarts. Ze vraagt naar mijn thuissituatie en ik naar de hare. Gezamenlijk plannen we een volgende controle. ‘Doe de groeten thuis’ zegt ze nog op de valreep bij het afscheid.

Zo ging het jaar in jaar uit. Ik voelde me een bevoorrechte, geziene patiënte. De laatste keer was ruim vier jaar geleden. De wereld heeft sindsdien op zijn kop gestaan en zij is er niet meer. Online heb ik meerdere artsen zien komen en gaan. Het gebouw van het ziekenhuis heeft een grote metamorfose ondergaan. Er zijn goede dingen gekomen. Er zijn goede dingen verdwenen.

Ik loop met de app op mijn mobiel door de immense gangen, de route zoekend van de afdeling waar ik moet zijn. Ik meld me aan met een barcode, en neem plaats in de wachtruimte. Zodra mijn code op het scherm verschijnt loop ik naar het loket met het getoonde nummer. ‘Bent u mevrouw Bal-tússen?’ Ze legt de klemtoon verkeerd.’ Ja, klopt,’ zeg ik. ‘Bent u al eens vaker hier geweest?’ Ik pers er opnieuw een kort ‘ja’ uit. Ik mis mijn oude, vertrouwde arts.

Van de bloedafname loop ik naar een volgend loket op een andere afdeling, waar ik me opnieuw met mijn barcode aanmeld en plaats neem in de wachtruimte. Treurig kijk ik de onpersoonlijk grote ruimte in. Vernieuwing betekent echt niet altijd verbetering, denk ik. Hoe goed is het af en toe patiënt te zijn en dit mee te maken. Als mens voel ik me hier verloren.

Bron: Medisch Contact